I like dancing with Death

Tenebris

 || relacje || umiejętności || galeria ||

♦96 lat ♦studentka magii recesywnej ♦ oczko w głowie starszego brata♦

Senne przemyślenia 

Pamiętam jak przybyłam do Dante's Academy, pamiętam te mury i roześmianych ludzi żyjących pośród, jak to nas nazywają Palladyni ''odmieńców''. Każdy dzień uczył mnie nowych emocji, których tak ciężko było doświadczyć, oczywiście byłam szczęśliwa w Tartarze, jestem demonem, księżniczką demonów, ale na Ziemi śmiałam się z drobnostek, zapominałam o wszystkich zasadach panujących na Mrocznym Dworze, nie musiałam nosić czarnych sukien, nie musiałam siedzieć ciągle przy tacie, nie musiałam nikogo dręczyć moim dotykiem, jednak zdążyłam zmienić zdanie, dzięki Palladynom. Ten dzień nadszedł nagle, kiedy miałam biologię, ludzki przedmiot, zresztą nieciekawy, mury zawaliły się kiedy profesor tłumaczył nam czym są hemoglobiny. ONI wpadli niczym cienie, najpierw zabili nauczyciela, mimo że był zwykłym człowiekiem, potem rzucili się na Grace, ale ona jakimś cudem odrzuciła ich od siebie. Wszyscy dostaliśmy telepatyczny komunikat od dyrektora, że mamy natychmiast uciekać do katakumb. Reszta to był po prostu ''gwałt''. Ucieczka i krzyki, lejąca się wokół mnie krew. Chciałam zostać i ochronić przyjaciół, w końcu jestem silna, ale nie było mi to dane. Pani Megan kazała mi iść na dół, kategorycznie zabraniając nieposłuszeństwa. Chciałam się zbuntować, ale ogarnął mnie strach, ludzkie obrzydliwe uczucie, którym oni się chełpią. To strach daje odwage. Bzdura! Strach jest obrzydliwy, sprawia że tchórzymy, bojąc się o własne życie, stajemy się ofiarami. A cóż za wstyd dla demona stać się ofiarą! Tego uczucia nigdy nie wybaczę Palladynom! Jednak to nie takie proste kiedy uparcie wierzysz w jednego człowieka. Lepiej żeby zostały po nas tylko legendy? Tak, chyba tak, więc zostanę legendą, zostanę cierpieniem nawiedzającym ludzi po nocach, w końcu Tenebris to cierpienie....Nie zaraz pogrom zaczął się inaczej, ale już nie pamiętam, to było chyba dwadzieścia lat temu... nie, dziesięć?

Tenebris jest córką Króla Piekieł i jego żony Lilith, młodszą siostrą dziedzica Tartaru Sangiusa. Jest niezwykle miła i delikatna jak na demona. Nigdy nie sprawiała nikomu bólu i cierpienia dla przyjemności. Zawsze szukała powodu żeby usprawiedliwić swój czyn, ale nie przed swoją ofiarą, tylko przed samą sobą. Dla demonów jest zwykłym dzieckiem, no nie zwykłym, bo jest ich księżniczką, którą zresztą uwielbiają. Po prostu jeszcze myśli jak małe demoniczne dziecko i jak narazie nic nie zapowiada aby zmieniła swój charakter. Jak każda mroczna istota nie trawi aniołów. Uważa je za coś gorszego, bezmózgie sługi kogoś kogo nigdy nie widziały na oczy.  Studiuje magię recesywną, ponieważ o czarnej magii wiedziała wszystko zanim w ogóle rozpoczęła naukę a Akademii. Kocha swojego brata i prawie zawsze się go słucha, wie że ma do niej słabość i często nadużywa jego braterskiej miłości. Podziwia ojca i matkę, pragnie aby Sangius był kiedyś taki jak ich ojciec. Rzadko się śmieje, trzeba się postarać żeby ją rozbawić, uwielbia czytać stare księgi. Często przechadza się po lasach. 

_____________

Witam się z Tenebris! Mam nadzieję, że ją polubicie bo jak nie to jej tatuś się wami zaopiekuje! :D